Tamam da Niye Buradayız?

 Yıllar önce bir programda izlemiştim. Eğer bir insan bir ormanda yolunu kaybederse ne yapmalı, hangi yöne yürümeli?  Diyordu ki işin uzmanı olan kişi, kendine bir yön belirlemeli ve o yöne doğru dümdüz yürümeli. Önünde sonunda ormandan çıkacak ve kurtulacaktır.  Amaaa. İnsan dümdüz ilerlemek konusunda fevkalade sorunlu bir canlıdır. Çünkü yürürken muhakkak ama muhakkak bir süre sonra sola doğru kaymaya başlar. Bu yüzden bir 5-10 dakikada bir durup bir adım sağa yan bir şekilde atmalı ve çizgisini düzeltmeli. Bu sayede düz bir çizgi üzerinde yürümesini sağlamalı. Buradan sağ-sol üzerine siyasi bir anlam çıkaracak değilim. Öyle bir niyetim yok. Benim derdim insanın kendisiyle.  Dosdoğru olup bildiğimiz yolda yürümek bile ne kadar da zor. Halbuki çok basit. Ama ne olursa olsun kendimizi belli aralıklarla düzeltmeye, yenilemeye ihtiyacımız var.  İnsan gerçekten hayret ediyor.

İnsanın hüsran kelimesiyle sadece bir kafiyeden kaynaklanan bir akrabalığı mı var? Zannetmiyorum. İmam Şafii Hazretleri üç ayetten oluşan Asr suresi için bu bize yeterdi diyor. Ve Asr suresinin ilk cümlesi şu, insan hüsrandadır. Şunları şunları yaparsan kurtulursun, diğerleri de hüsranda olurlar demiyor Allah. İnsan diyor, hüsrandadır diyor. Ben hüsranı damarlarımızda dolaşan kan gibi görüyorum. İnsanın zamanın içinde akması gibi görüyorum. Dışına çıkmanın imkânsız olduğu şey olarak görüyorum. Ama bu imkânsızlığı ancak bazı şeylerle durdurabiliriz. İnsan bir akışın içinde. Herkes ama. İstisnasız. Bu akış insanı kaybetmeye, zararda olmaya, eksilmeye, hatta cehalete götürüyor. Cehalet, Resulullah’ın en büyük düşmanının lakabıydı ve hiç de bilgisiz bir adam değildi. Hatta hikmetin babası olarak görülüyordu. Ama cehaletin bilgiyle, parayla, makamla bile kurtulabilinecek bir şey olmadığını gördük, öğrendik. Herkes hüsrandadır denirken, herkes cahildir diyor Allah. Herkes kaybediyor diyo...