Tamam da Niye Buradayız?

  Onun gibi olmaktan hep kaçtım. Kürt Bedo, bu laflar sana... Liseden arkadaş Kürt Bedo. Lisede bile anılarla yaşar, anılarla var olurdu. Tanıştığımız ikinci gün, utanmadan "ulan dün ne eğlendik" dediğinde anlamıştım onun azılı bir anı fetişisti olduğunu. Ulan Kürt Bedo, şimdi çıksan karşıma, "merhaba"nın ardına yapıştırırsın şu "ulan lisede ne eğlenirdik be" sözünü... Biz eğlendik ulan, biz! Sen tanıştığımız günden sonra bizimle birlikte sürüklendin anılar içinde. Hiçbir anının öznesi değildin, olmadın. Olman için çırpınan da bizdik. Hatırla otel odasında Beşiktaş-Lyon maçını. Biz o mükemmel maçı anımıza kaydederken, sen sadece oturdun ve sigara içtin. Sen hatırlamazsın işte, yavşak Talişa ne şutlar çekmişti. İyi maçtı ama, klasik Türk takımı işte – iki eliyle bir si... Neyse, boşver. Onlar dikeltemeye dursun, sana dönüştüğümün nedenlerini anlatayım. Bu aralar konuşmalarıma hep "zamanında otostopla şunu yaptık", "çadır kampları, gez...

  Hani hep derler ya; yaşam kısa, tadını çıkar, filan. Bizimkisinin kısa olduğuna şüphe yok da, tadını çıkarmak dediğin nedir ki? Benim payıma uzun zaman tatsızlık düştü. Bana düşen, hep geç kalmışlık, hiçbir şeyin tam olamaması falan. Her tarafından dokunaklılık akar. Ama yaşamak benim için dokunaklı bir şarkı olmadı hiç. Bazen gerçekten böyle geliyor: hayat, ortasında durup ne tarafa gideceğini bilemediğin bir kalabalık. Ve herkesin elinde bir nevi pusula, herkes kendi melodisini mırıldanıyor, herkes kendi şarkısına eşlik ediyor. Peki ya sen? Sen sadece bakıyorsun onlara, çünkü senin pusulan hep aynı yeri gösteriyor ama yollar hep kapanıyor. Senin şarkın başkalarının gürültüsünde kayboluyor. Buna ne kadar canım sıkılıyor biliyor musun? Yok, bilmiyorsun bence. Bilme zaten. Öyle bir derdim yok. Ama şeyi bil mesela, değerinin benden ibaret olmadığını. Bunu bildiğini zannediyorsun. Bi bok bildiğin yok! Sağlam bir siktir çekmek istiyorum sana da senin umuruna da. Ama çekm...