Tamam da Niye Buradayız?

 “Allah’ın dâveti karşısındaki tavırları itibariyle kâfirlerin hâli, tıpkı çobanın çağrısını duyduğu halde, bu sözleri mânasız bir ses ve gürültü olarak algılayan sürünün durumuna benzer. Onlar sağır, dilsiz ve kördürler. Çünkü akıllarını kullanmazlar.”  (Bakara Suresi / 171)  Düşünmek gerçekten çok büyük bir nimet. Düşünmemek de bir o kadar büyük bir ceza aslında. Peki ya “düşünememek” bunun neresinde? Ceza mı acaba desen değil gibi, nimet desen hiç değil. Öyle ki; düşünmenin gerekliliğinin farkında olmasına rağmen, bu farkındalığı eyleme dökememek ve dahi bunun da farkında olmak cezadan çok bela gibi duruyor. Belki de “neyi düşünmeli acaba?” sorusuyla vaktini ve zaten kendisini hep yarı yolda bırakan beynini meşgul etmenin bir sonucudur. Bilemiyorum. Ama düşünmek lazım. Mesela ekonomiyi düşünelim diyeceğim ama olmaz, moralimizi bozmayalım. Okuldan yada derslerden hiç bahsetmiyorum. Aşk? Bu olabilir ama o zaman da başka bir şey düşünmeye vakit kalmaz. Ben birkaç gündür b...

            geçenlerde yolda yürürken gördüklerimi anlatmadan ve tartışmadan duramayacağım. gördüğüm manzara, ülke sorunlarının ve hatta belki de bütün dünya sorunlarının ortak buluşma anıydı. alkol ve uyuşturucu kullanımı, kadına şiddet, gençlikleri çalınmış çocuklar, çarpık kentleşme, kontrolsüz nüfus yoğunluğu, görüntü ve gürültü kirliliği...      asrın felaketi olarak nitelendirilen deprem, korona, ekonomik ve sosyal krizler, her saniye değişen gündem, savaşlar, öldürülen çocuklar, dul kalan kadınlar, yetim çocuklar... başkalarının yerine utanılacak davranışlar, anlam verilemeyen kararlar... sakın yanlış anlaşılmasın davacı değilim dünyadan. dünya ve bu hayat bana bir şey vermiş değil hoş ben de ona bir şeyler verebilmiş değilim ya neyse.       bu sorunlar herkesin dilinde. önlem almak için birbirimizle yarışıyoruz. fakat ilerleme kat edemiyoruz. tüm bu konularda samimiyetin ölçüsü muhakkak ki tutarlılıktır. işte ...

             Evimden uzakta olmak beni hep tedirgin etmiştir. Bu duygu işte bana hayatı yaşanmaz kılan. Evde değilken kendimi korunmasız bir çıplak gibi hissederim. Keşke bir kaplumbağa olsam ve evimi de yanımda götürebilsem. Yolda olmak benim için bir çatışmanın ortasında kalmakla eşdeğer. Ve ben İstanbul’da yaşıyorum. O bitmek bilmeyen trafikte o otobüslerde sürünmek benim cehennemim. Korku halinde nasıl sakin kaldığımı başlarda çok merak ederdim. Son zamanlarda ürkek bir ceylan olduğumu fark ettim. Ürken ceylan olduğu yerde kalır. Avcısını görür ama kaçmak için acele etmez. Ben de başıma gelen ani ürkmelere böyle yanıt veririm. Tamam tamam ben ceylan, ürkek bir ceylan değilim daha ziyade üşengecim. Tembelim. Diyelim ki sokakta maç yapan çocukların arasında yürürken yüzüme doğru bir top geldiğini fark ettim. Bir yandan yüzüme topun geldiğinde nasıl acı çekeceğimi düşünürken bir yandan da aman ne olursa olsun şimdi kim ani refleks gösterip de toptan k...

  iki bin yirmi iki her şeyin özetiydi. bu yıl yaşamak bir suçtu yaşadık. geriye dönüp baktığımda bence üstüne çok da konuşmamalıyız, konuşmamaya yemin etmeliyiz. bir senaryo yazdım. ben, otobüs şoförüne kolay gelsin diyemeyen ben sahneye çıktım. öyle bir kere de değil on üç kere. on üç kere farklı insan topluluğuna. meydanlara sahnelere… bir de senaryo yazdım dedim ya, öyle sevinçle anlatmak istedim ki insanlara kimse ismini cismini sormadı. sevincime dalıp unuttular diyip geçiştirdim. empatimde boğuldum. sevincime sevinmeleri yeterdi. insanların bazen beni gerçekten sevdiğini düşünüp ben de kelek gibi seviniyorum. bir çok hayalim gerçekleşmedi yine yeniden. insanlar yine yeniden beni kırmak için hayatıma girip çıktılar. empatimde boğuluyorum. kafamda henüz fikirler yeşerme aşamasındayken sıçma ya da coşma ihtimalleri eşit oluyor ve ben bu durumlarda o fikrimi çok seviyorum. sıçarsa yıkılıyor coşarsa seviniyorum. tüm şovum kendime yemin ediyorum. hem ben öyle bir sene boyunca bazı...