Hayat ve Ben

Merhaba!

Olması gerekenlerin olması gereken vakitte olduğuna inandığım bu Dünya’da ve kaderde son birkaç aydır olan bir şey yok. Bir ikileme sokuyor bu durum. Ya olması gerekenler olmuyor -ki bu benim dünyaya olan inancımı sorgulatır. Ya da belki de olması gereken bir şey de yoktur artık. Yeterince olmuştur olan. Hani derler ya “olaysız dağılalım beyler!” işte olaysız olmak huzur veriyor. Ve açıkçası tam şu anda olmamanın mutluluğunu yaşıyorken, uzun zamandır zamandan ve boyuttan arındığımı hissediyor oluşumu yazıya dökmem gerektiğini hissettim.

• Su gibi akıp gitmek istiyorum.

Su gibi; gidebilmek, sürekli bir yerlerde akıp ilerleyecek bir boşluk aramak istiyorum. Su formatına ne kadar yakınsanız kendinizden giderek kendi… amaan ne diyorum ‘allasen’ aslında bu yazıyı yazmaya karar vermeden önce kendime çok güzel bir söz söylemiştim. Şimdi aklıma gelmiyor. Belki de benimle kendim aramda kalmalıdır. Gerçi her birimiz yüzde seksen sudan ibaret değil miyiz? Neyse işte ‘su olmak kendin olmak.’ Şöyle su olduğunuzda mesela herhangi bir utanç durumu sizin hayatınızda sadece üç gün kadar etkili olacağını fark edersiniz.

• Her şeyin her an değişmesi

Bunun hakkında da biraz konuşmak istiyorum. Sistemin içinde bireyler olarak fark ettiğimiz bir şey aslında “ıyy o eskidi baaak yenisi çıktı hadi gel ve al, kaka öööö çöp o” muamelesinden ötürü şu pandemi döneminde bile “evde boş durmaktan sıkıldın mı? o halde bu tam sana göre zııng şövale hadi resim yap, olmadı mı olsun şu ev boyama işine ne dersin, peki peki bak kitaplarda indirim var” böyle bir durumda su olmak her babayiğidin harcı değil -sanırım susadım.

Neyse suyumu içip geldim az kaldı bitiyor tamam.

Beklentim olmadan kendimi ve gözlemlerimi aktardığım birkaç yazı daha yazacağım. Bunu yazarken ımm şu kadar kişi okumuş neyse benden başkası okumuyor zaten deyip atmaktan vazgeçmeyeceğim. Burada bu yazıyı okuyan buralara uğrayanlara selam olsun.