Beni Yine Anlamamanın Verdiği Kırgınlığı da Görmedin Sen

 

     Yola çıktığım zamanlarda fark ediyorum da çok farklı hayatlar var. Her otostop maceramızda ne hayatlar yatar. Kimi çocuğunu kaybetmiş buna alışmaya çalışır, kiminin daha yeni çocuğu olmuş babalık heyecanına kapılır.

     Emrah’ın arka vokalliğini yapmış birisi durmuştu zamanında. Şimdilerde müzikten uzaklaşmış. Tasavvufa yönelip silip atmış geçmişini. İllegal işler yapana da ekmeğini taştan çıkarana da denk geldim şu yollarda. Onların hayatını dinlemekten çok kendi hayatım adına yenilikler duymak istedim. Beni yoldan almak için duran her araba kendimden kaçmak için yeni bir fırsat.

     Yol boyunca kendi hayatımı yazar ve oynarım. Kimi zaman kitapları çıkmış bir yazar, kimi zaman bir gitarist olurum. Üç kardeşim olurdu bazen. Abim çok ünlü bir oyuncu belki ablam Amerika’da doktora yapıyor olur. Kendimi ve ailemi ne olarak tanıtıyor olursam olayım yolun sonunda bir köşeye sakladığım kişiliğime döner, yüzleşmek zorunda olduğum hayatla baş başa kalmanın mutsuzluğunu yaşayıp dururum. Unuttuğum bütün benliğim teker teker beni geri çağırır. Gözlerimi kapatır hayatın ritmine kapılırım böyle durumlarda.

     Her yeni hikayemde sana da yer veririm elbette. Sen her hikayemde beni daha çok anlarsın. Mevzubahis sen olduğunda bu hikayelere inanmamak elde olmaz. Sana olan inancım o kadar çoktur. Benim aynadaki gerçek yüzüm bu durumu anladığından beri içten gülemez insanlığa. Kaç yıldır silinmemiş “beni yıka” yazılı pencereye kafamı yaslayıp sana delicesine inandığım bu dünyayı düşünür dururum. Tut ki yanlış insanlarlayız. Tut ki yanlış çağda yanlış insanlarız, ne fark eder orada beni anlıyorsun.

     Hastalığım bitmeyen yalnızlığım, çaremse yollar. Ama çarenin de dermansız kaldığı olur. He bir de bari bir kez de olsa tanışsaydık seninle. İşte o zaman kurduğum hayaller çocukluğum, sana olan kırgınlığımsa büyüklüğüm olur.

burak karaman