Bir Şehrin Uzak Semtleri Gibi Gözlerin*

Yazan: -


İsmet Özel’in annesinin uyuşmuş ayağını harekete geçirmek için söylediği “kalk düğüne gidelim” sözü, şairin en güzel şiirlerinden birine başlık olmuştu. Şiirin etkisi bir yana bu sözün etkisi bende hep hüküm sürmüştür. Tabii İsmet Bey’in şiirlerinin hayatımın her aşamasında farklı şekillerde anlamlarına doğru usulca akıp gitmesi ve benim her adımda şiirin içinden dizelerle yaşıyor olmam kimseyi ilgilendirmeyebilir. Ancak şiirin, sözün ne olması gerektiğini her defasında anlıyor oluşum beni şiire bir adım daha yaklaştırıyordu. Yaşadığım dönüm noktalarında şiire/İsmet Özel şiirine tutunurken bana lazım olan şeyin ne olduğunu anlıyordum: uyuşan yerlerimi harekete geçirmek.

Uyuşan yerlerini harekete geçirdiğinde başlıyor hayat. Uyuşukluğun lüzumu var mı? İnsanı uyuşukluğa iten hiçbir şeye tahammülüm yok.

Lisedeyken yani 15-16 yaşlarımda hayatı anlamaya çalışırken kendime bir yol bulmuştum: sevmek. Ben çok güzel sevebiliyordum. Böyle bir özellik olabilir mi Allah aşkına. Güzel sevmek. Sanıyorum ki herkes böyledir. Hem niçin böyle olmasın ki. Sevmek insanı söyletiyordu. İlk yapmak istediğim kalemi alıp duygularımı kâğıda dökmek oldu. Yazdım, yazdım, sayfalarca yazdım. Ne kadar etkisiz bir eylem olduğunu anlamam çok uzun zaman aldı. Lisenin spor salonunda bulabildiğim tek boş vakitte kendimi rekabetten kurtarıp uyuşukluğa atan şeylere adım atıyordum: kendini açıklamak. Halbuki bunlar tam anlamıyla kadınlar içindir. Yani kadınlara yapılan şeyler değil, kadınların yaptığı şeylerdir.

O zamanlar bir şehrin uzak semtlerini oralar sanıyordum. Şehrin merkezine yarım saat uzaklıkta olmak kendimi uzakta hissetmem için yeterliydi. İnsanın kendini uzakta hissetmesi için mesafeye ihtiyacı varmış gibi sanki. Mesafelerin engellediği şeyler vardı elbet. Ama beni ve yapacaklarımı engelleyen şey ne mesafeydi ne uzaklık ne de nasipsizlik. Beni engelleyen şey, gözlerdi.

Yıllar sonra bir şehrin evet uzak semtlerinde bulundum. Hem de en uzak semtlerinde. Üstelik bunu her gün o şehrin merkezine gitmek zorunda olarak doya doya hissettim. Uzaklığı da mesafeyi de gözleri de.

Bir şehrin uzak semtleri o şehre ait midir bilmiyorum. Ben olmadığını gördüm. Ama insanlar gibi semtler de bir yere ait olmak istiyorlar. Diyorlar ki ben de varım. Var olduklarını gördüm. Ama yine de sormadan edemedim. Ben nereye aittim? Gözlere mi şehre mi uzak semtlere mi? Anladım ki ait olduğun yeri aramaya aittim ben. Çabaya, mücadeleye, öğrenmeye, çalışmaya.

 

*Kalk Düğüne Gidelim, İsmet Özel

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bahsetsem Ne Fayda

Yazan: -
Resim
Bilsem anlatırdım. Hep sonradan oldu haberim. Ben de büyümek istedim, büyüyemedim. Tanık olan değil bizzat yaşayan anlarmış bazı şeyleri, ben nereden bileyim. Ben doğru dürüst yaşamadım ki, anlayamadım. Yaş aldıkça çenem düştü, hiç yaşamadığım şeyler hakkında atıp tuttum. Bu böyledir, şu şöyledir, o işler öyle değil. Kalbim çatlayıp yarılır gibi olmadan nereden bilecektim o sözün aslında neden bahsettiğini? Kulaklarım cayır cayır yanıp da buz tutmadan anlayabilir miydim o sahneyi? Çok da iyi bilirim aslında bu şiirler bu filmler hep yalan dolan, ağlatmak için yapıyorlar milleti. Bunu bile isteye okudum izledim hep, neye yaradı ki? Başıma gelmeden bilemedim, hatta hazırlıklı bile değildim. Çok değil iki saniye önce kahkahalar atan dostum bir anda karşımda hüngür hüngür ağlamaya başlayınca hissedeceğim çaresizliğe karşı uyarsalar beni bir şey ifade eder miydi? Reddedilmeyi tadan bir başka dostuma vereceğim tesellinin lakırdıdan başka bir şey olmadığını anlatsalar bana, bu beni durdurur m...
Oku »

Karanlığa Kahkaha

Yazan: -
Resim
Yıl 2005. Adem amcam Motorola cep telefonu almıştı o gün. Benim için hayatın başladığı an belki de oydu. Ondan öncesi, başkalarının anlattığı anılar... Beni ilgilendirmeyen hikâyeler. Mesela adını bile hatırlamadığım bir halam, yıllar sonra beni gördüğünde şöyle dedi: “Ya iki yaşındaydın ya da daha küçük... Sağ elini sobada yakmıştın. Biz buz ararken, yoğurt mu sürsek doktora mı götürsek derken, seni odada tek bırakmışız. Döndüğümüzde bu kez sol elini de yakmışsın. Elinde buz, gözünde yaş, iki eline baka baka ağlıyordun.” Ben hiçbirini hatırlamıyorum. Ama bu hikâyeye inanıyorum. Çünkü ben olsam, sağ elim yandığında kendi kendime “Bu, sol elim de yanacak demek değil,” derdim. Hep öyle düşündüm. Hayatım boyunca doğruyu, yanlışın içinden çıkararak bulmaya çalıştım. İçimden gelen sese güvendim. Düşüncelerimi susturmak için yaşadım belki de. Ve eğer gerçekten sol elimi de sobaya uzattıysam… bunu düşünerek yapmışımdır. Adem amcam Güngören’de otururdu. Bizim için ne yakın ne uzak bir yerdi. N...
Oku »

Dünyanın En Tahmin Edilebilir Adamı

Yazan: -
Resim
Bu seninle değil benimle ilgili. Sen sadece bir sebepsin benim için. Beni bilirsin: tipi vasat, boyu kısa, kalıbı zargana. Hani şiddetli bir rüzgarda her an uçabilirim. Dışım içime sirayet etmiş, zavallının tekiyim. Sesimi çıkarıp hakkımı savunamam ama alttan almayı iyi beceririm. Ağzım laf yapmaz, zaten anlatacak pek bir şeyim de yoktur. Belki ‘iyi çocuk’ diye bahsederler arkamdan, kimseye ‘hayır’ diyemediğimden muhtemelen. Besbelliyim, merak edilecek bir şey yok hakkımda. Hep buralardayım, beni arayan eliyle koymuş gibi bulur. Elimden çok iş gelmez, ortalamanın bir tık üstünde veya bir tık altındayım. Ben dünyanın en tahmin edilebilir adamıyım. Kendimi aşağılayıp teselli beklediğimi sanma sakın, iyi özelliklerim de yok değil. Ama sen hep yetersizliğimi hatırlattın bana. Bende eksik ne varsa yüzüme vurdun. Oysa benim şikayetim yoktu, halimden memnundum. Rutinimden şaşmaz, evimden çıkmazdım. İnan bana ben böyle yıkık bir adam değildim. Beni sen bu hale getirdin. Seni görmeden hemen önc...
Oku »