tamam işte buradayım var bir sebebi buradayım

    ahmet cemil bey abimin Dünya İle Bağı Kesme Hakkı Ya Da Benim Hâlâ Umudum Var Mazhar  isimli yazısına  cevaben (bağlantıdan yazıya gidebilirsiniz.)

     her sevinç nöbetinde kusmak sunuldu şaire, sorgulamak bahşedildi yazara. bana söylenmedi cennet cihandır ama söz de edilmedi cihan huzursuzluktur. hep iyi olacaksın umudu,  bir kandırmadan ibarettir. 

     bir film karakteri gibi her defasında geçtiğimiz engellerin sonu yok idiyse neden her defasında sonmuşcasına savaştırıldık. birinci dünya savaşında barışamadıysak ikincide uzlaşamadıysak üçüncüsü de nereden çıktı?  biz sokaklarda savunur iken haklı direnişleri, boykot eder iken ve dahi kalbimizle buğz etmekle neyi değiştirdik bunca zaman? daha saç tellerini sayamazken bu kuantum bizim neyimize, uzaya mekik gönderme ne haddimize? bunlar bizim boyumuzu aşıyorsa neden vicdan azap çekmekte televizyon izledikçe içimde bir yerler. niyedir bazen yutkunamamakta olur vücudum. benim ne haddime diyemez mi ne gelir elden diyip geçemez mi düşüncelerim.

    öfke yoktuysa da bu hiddet nereden çıkıp da sardı vücudumuzu? bir şey yapabilme düşüncesi bu işin neresinde?

     bunca olan bitene rağmen mutlu olmak üçkağatçılık mı? kızdığımız aynanın karşısındaki niye olmalı ki? biz değil miydik medresetü'l cemalî'de insan nisyandan gelir diye öğrenen. unutmak bizim işimiz olmasa umut ne işe yarar mutluluk nerede hissedilir. 

     biz küçük kıyametimize hazırlanırken çabalama ve boyun eğmelerimizin karşılığına iman etmişken, kabullenmek daha da kolaylaştırmaz mı işimizi? ben mutlu oluyorum, gülüyorum, çalışıyorum, uyuyup uyanıyorum yüzümü yıkıyorum. çünkü umudum yok ama bir sebebim var. 

     bu üçkağıtçı hissettiriyor olsa da gücümüz bu ya kandırıldığımı kabullenmekten bahsediyorum, benim için güzel bi sığınak şimdilerde. 

     tamam işte buradayız! abimsin burdasın. kardeşlerim neredesiniz? var mı bir sebebiniz?