Bize Yaşamak Düştü

 

Geçen sene bu zamanlardı neredeyse. Evime dönmeden önce son kez yanında kalayım demiştim. Son gece aynı çatı altında uyuyup, sabah olunca beraber bir kahvaltı daha yapayım; sonra giderim yoluma. Küçüklüğümden beri her yaz böyle vedalaşırdık. Son bir kez ellerini öper, sarılır; artık olmam gereken yere dönmem gerekirdi. Daha çok kalmak isterdim yanında ama her zaman dönmemiz gereken bir yol vardı. Biten güzel şeyler ağır gelirdi bir de. Hiç bitmese, tekrar tekrar yaşansın isterdim.

Sonra bir hastane odasında buldum kendimi. Odaya baktığımda, o günkü son kahvaltının üzerinden sanki yıllar geçmiş gibi gelmişti bana. En azından hâlâ bitmedi sanıyorum; buradan sonra, daha üzücü de olsa, en azından biraz daha yaşanacak güzel anlar var diye düşünüyorum ister istemez. Hep olduğumuz yerden farklı bir yerde… Eve dönüşümün son kahvaltı sofrasında değil de bu sefer bir hastane odasında oluyor o son veda. Geride kalan anılar, eski samimi duygular da sanki o hastane odasında bırakılıp gidiyor gibi. Bir gün geriye dönüp baktığımda, özlediğim her şeyin şimdiden yok olup gittiğini göreceğimi bilerek.