Nostalji

Bu manzaralar beni hasta edecek. Üstüm başım çamura batmış, her yanım pasak. Bir yamaç ortasında, bir bataklık kenarında yatıyorum. Bir elimle bulanık bir suyu karıştırıyorum. Eskiden olsa rahatsızlık duyardım. Bu kir, bu pislik beni iğrendirirdi. Başıma ağrılar girerdi, huzurum kaçardı. Olması gereken de bu değil mi? Dokunduğum bu nemli toprak gerçekten kirli mi? Ormanın ortasında, sislerin arasında bir ev görüyorum. Büyükçe, güzel bir ev. O ev benim mi değil mi bilmiyorum. Hatırlamıyorum. Ben zaten böyle durumlara alışığım. Aklım arada gider gelir, sık sık unuturum. Artık bileklerime dek daldırdığım elimi sudan çekiyorum. Uzaktan bir köpek koşarak bana doğru geliyor. Kaçardım, kaçmıyorum. Gelip bana yanaşıyor, benimse elimi kaldırıp başını okşayacak halim yok. O yanımda durup dikildikçe kendimi çaresiz hissediyorum. Havada sert bir soğuk var ama üşümüyorum. Evin hemen önünde bembeyaz bir at duruyor, seyrediyorum. İçimi bir hayranlık kaplıyor. Ne zaman bir at görsem ağlayasım geliyor. Ama tutuyorum kendimi. Hava yarı aydınlık. Derken ay, gözlerimi diktiğim ahşap evin arkasından yavaşça doğuyor. Ayağa kalkıp dağılmaya başlayan sisin içinden yavaşça yürüyorum. Belli belirsiz bir yağmur yağıyor. Köpek olduğu yerde hareketsiz duruyor. Başını okşamadığım için yabancı biliyor herhâlde beni. Yere, çamurlu suyun içine bakıyorum yürüdükçe. Su birikintilerinde bambaşka bir dünya dönüyor. Daha sakin, daha kendinden emin. O dünyayı anlamıyorum. Anlamak da istemiyorum. Eve doğru ilerledikçe uzaklaşıyorum. İçime tanıdık bir his doluyor. Hissettiklerimi kimseye aktaramıyorum. Belki de onunla buradan tanışıyoruz. Belki de daha tanışmadık. Daha önce hiç uğramadığım bu coğrafyada hiç görmediğim insanların tanıdık yüzlerine bakıyorum. Bir an durup düşünüyorum. Ne kadar düşünsem de aradığımı bulamıyorum. Bu havalar bana iyi gelmiyor. Hiç gitmediğim yerleri anımsıyorum. Yanı başımdaki insanları özlüyorum. Ama onları sevemiyorum.