Ramazan Günlükleri 28-29: Ramazan, Süleymaniye ve Vezneciler

Yazan: -

Ne zamandır gitmemiştim Vezneciler’e. Evvelden benim için çok büyük bir alışkanlıktı. Oturduğum evimin ordan en çok geçen otobüs Vezneciler otobüsü. Tabii bir de Eminönü. Evvelden bir de Beyazıt otobüsü vardı. Hâlâ var herhalde. Eğer trafikte vakit geçsin istiyorsak Beyazıt otobüsüne binerdik. Ama kalabalık olduğumuzda. Eğer tek başınaysam en hızlı otobüs hangisiyse ona. Çünkü amaç arkadaşlarla olabildiğince vakit geçirebilmek. Çünkü İstanbul normal bir şehir değil. Gece belli bir saatten sonra toplu taşıma aracı bulmak imkânsız hale geliyor. Bu yüzden birlikte geçirilecek vakti çoğaltmak için belli bir yerde buluşulup aynı otobüse binmek çok mantıklı. 

Ben artık Silivri’de ikamet ettiğim için İstanbul’un içlerine geldiğimde geri dönüşümü de hesaplamam gerekiyor. Süleymaniye’de iftar yapmak için plan yaptığımızda saat 10’a kadar ancak 2 saatlik bir zaman dilimi kalacaktı. Bu yüzden arkadaşlarla Şehitlik’te buluşup beraber otobüse binerek Vezneciler’e geldik. Oradan da Süleymaniye’ye. İkindi namazı sonrası Süleymaniye Camii’nde bağdaş kurarak yaptığımız muhabbetin tadı hiçbir şeyde yok. İftara yaklaştıkça hem sevinç var hem vaktin farkında olmanın verdiği haz. İftarda üşüdükten sonra içilen sıcak çaylar. Ve harika manzara eşliğinde yapılan makara muhabbet de cabası. Bunu hiçbir yerde bulamazsınız. Yılların birikimiyle elde edilen dostluk, bize miras kalan bu semtin zenginliğiyle birleşiyor. Ve bizi diyardan diyara götürüyor. 




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bahsetsem Ne Fayda

Yazan: -
Resim
Bilsem anlatırdım. Hep sonradan oldu haberim. Ben de büyümek istedim, büyüyemedim. Tanık olan değil bizzat yaşayan anlarmış bazı şeyleri, ben nereden bileyim. Ben doğru dürüst yaşamadım ki, anlayamadım. Yaş aldıkça çenem düştü, hiç yaşamadığım şeyler hakkında atıp tuttum. Bu böyledir, şu şöyledir, o işler öyle değil. Kalbim çatlayıp yarılır gibi olmadan nereden bilecektim o sözün aslında neden bahsettiğini? Kulaklarım cayır cayır yanıp da buz tutmadan anlayabilir miydim o sahneyi? Çok da iyi bilirim aslında bu şiirler bu filmler hep yalan dolan, ağlatmak için yapıyorlar milleti. Bunu bile isteye okudum izledim hep, neye yaradı ki? Başıma gelmeden bilemedim, hatta hazırlıklı bile değildim. Çok değil iki saniye önce kahkahalar atan dostum bir anda karşımda hüngür hüngür ağlamaya başlayınca hissedeceğim çaresizliğe karşı uyarsalar beni bir şey ifade eder miydi? Reddedilmeyi tadan bir başka dostuma vereceğim tesellinin lakırdıdan başka bir şey olmadığını anlatsalar bana, bu beni durdurur m...
Oku »

Karanlığa Kahkaha

Yazan: -
Resim
Yıl 2005. Adem amcam Motorola cep telefonu almıştı o gün. Benim için hayatın başladığı an belki de oydu. Ondan öncesi, başkalarının anlattığı anılar... Beni ilgilendirmeyen hikâyeler. Mesela adını bile hatırlamadığım bir halam, yıllar sonra beni gördüğünde şöyle dedi: “Ya iki yaşındaydın ya da daha küçük... Sağ elini sobada yakmıştın. Biz buz ararken, yoğurt mu sürsek doktora mı götürsek derken, seni odada tek bırakmışız. Döndüğümüzde bu kez sol elini de yakmışsın. Elinde buz, gözünde yaş, iki eline baka baka ağlıyordun.” Ben hiçbirini hatırlamıyorum. Ama bu hikâyeye inanıyorum. Çünkü ben olsam, sağ elim yandığında kendi kendime “Bu, sol elim de yanacak demek değil,” derdim. Hep öyle düşündüm. Hayatım boyunca doğruyu, yanlışın içinden çıkararak bulmaya çalıştım. İçimden gelen sese güvendim. Düşüncelerimi susturmak için yaşadım belki de. Ve eğer gerçekten sol elimi de sobaya uzattıysam… bunu düşünerek yapmışımdır. Adem amcam Güngören’de otururdu. Bizim için ne yakın ne uzak bir yerdi. N...
Oku »

Dünyanın En Tahmin Edilebilir Adamı

Yazan: -
Resim
Bu seninle değil benimle ilgili. Sen sadece bir sebepsin benim için. Beni bilirsin: tipi vasat, boyu kısa, kalıbı zargana. Hani şiddetli bir rüzgarda her an uçabilirim. Dışım içime sirayet etmiş, zavallının tekiyim. Sesimi çıkarıp hakkımı savunamam ama alttan almayı iyi beceririm. Ağzım laf yapmaz, zaten anlatacak pek bir şeyim de yoktur. Belki ‘iyi çocuk’ diye bahsederler arkamdan, kimseye ‘hayır’ diyemediğimden muhtemelen. Besbelliyim, merak edilecek bir şey yok hakkımda. Hep buralardayım, beni arayan eliyle koymuş gibi bulur. Elimden çok iş gelmez, ortalamanın bir tık üstünde veya bir tık altındayım. Ben dünyanın en tahmin edilebilir adamıyım. Kendimi aşağılayıp teselli beklediğimi sanma sakın, iyi özelliklerim de yok değil. Ama sen hep yetersizliğimi hatırlattın bana. Bende eksik ne varsa yüzüme vurdun. Oysa benim şikayetim yoktu, halimden memnundum. Rutinimden şaşmaz, evimden çıkmazdım. İnan bana ben böyle yıkık bir adam değildim. Beni sen bu hale getirdin. Seni görmeden hemen önc...
Oku »