Neden Güreşmiyoruz?

Yazan: -

10-11 yaşlarında falandım. Beden eğitimi öğretmenimiz bazılarımızı seçip bizi güreştirmek için bir turnuvaya götüreceğini söyledi. Fakat öncesinde lisans çıkartılması gerekiyormuş. Gereken işlemler yapıldıktan sonra turnuva için yirmi kadar öğrenci bir servise doluştuk. Güreşeceğimiz spor salonuna geldik. Burada öncelikle tartılmamız gerekiyordu. Hepimizi teker teker tartmaya başladılar. Ben de tartıldım tabii ki. Tam hatırlayamıyorum şimdi. Ama iki sikletin arası bir kiloda çıkmıştım. 40’lar ayrı 45’ler ayrı ise ben 43 kilo falan çıkmıştım. Tamam dediler sen 45’lerle güreşeceksin. Yirmi kadar öğrenci içinden teker teker mindere çağrılıyoruz. Herkes çıkıyor. 35’ler, 40’lar, 45’ler derken benim sikletim de geçti. Ama ben çağrılmadım. Geri kalan bütün arkadaşlar çağrıldı. Ama ben çağrılmadım. O gün çok ezildiğimi hissetmiştim. O kadar istemiştim ki güreşmeyi. Kendimi göstermek için bir fırsattı. Ama o fırsatı daha bulamadan kaybetmiştim. Kolay bir vazgeçiş yöntemi belki, biliyorum. Küsmüştüm spora.

*



Pehlivaaan, Pehlivaaan, diyerek güreşirdi babam bizimle küçükken. Babamla fiziksel temas kurduğum tek aktivite belki de. Benim babam sarılmayı pek sevmez. Beceremez sanırım. Fazla sululuk gelir ona bu. Bense çok severim. Yatmadan önce abimle babamın yanına gider güreşirdik. Hayal meyal de olsa hatırlıyorum. Bir zaman sonra güreşmeyi bıraktık. Babamla fiziksel temasım da bitti böylece. Babam numaradan bize yenilirdi. Numaradan da olsa hoşuma giderdi babamı yenmek. Güçlü olduğumu düşünürdüm. Babamla güreşmeyi bıraktığımda güçsüzleştim. Babamla temasım bitmişti çünkü.

*

13-14 yaşlarımda komşumuzun çocuğu olan Mehmed Zahid sırf onunla güreşmeyi reddetmiyorum diye bayılırdı bana. Güreşiyordum çünkü güreşmeyi seviyordum. Çünkü onun mutlu olması hoşuma gidiyordu. Öyle mutluydu ki yerinde duramıyordu. Bize gelir gelmez “Ahmet abi hadi güneş güneş güneş” derdi. Pehlivaaan, pehlivaaan diyerek güreşirdim onunla. Mahsusçuktan yenilirdim ona. Kuvvetliydi de kerata. Hareketliydi. Bu kadar hayat dolu olması çok hoşuma giderdi. İsterdim ki madem güreşiyoruz neden iyi bir güreşçi olmasın. Sonra bir gün güreşmeyi bıraktık. Neden bilmiyorum. Galiba insan büyüyünce güreşmeyi bırakıyor. Ve güçsüzleşiyor.

Sahi neden güreşmiyoruz?

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bahsetsem Ne Fayda

Yazan: -
Resim
Bilsem anlatırdım. Hep sonradan oldu haberim. Ben de büyümek istedim, büyüyemedim. Tanık olan değil bizzat yaşayan anlarmış bazı şeyleri, ben nereden bileyim. Ben doğru dürüst yaşamadım ki, anlayamadım. Yaş aldıkça çenem düştü, hiç yaşamadığım şeyler hakkında atıp tuttum. Bu böyledir, şu şöyledir, o işler öyle değil. Kalbim çatlayıp yarılır gibi olmadan nereden bilecektim o sözün aslında neden bahsettiğini? Kulaklarım cayır cayır yanıp da buz tutmadan anlayabilir miydim o sahneyi? Çok da iyi bilirim aslında bu şiirler bu filmler hep yalan dolan, ağlatmak için yapıyorlar milleti. Bunu bile isteye okudum izledim hep, neye yaradı ki? Başıma gelmeden bilemedim, hatta hazırlıklı bile değildim. Çok değil iki saniye önce kahkahalar atan dostum bir anda karşımda hüngür hüngür ağlamaya başlayınca hissedeceğim çaresizliğe karşı uyarsalar beni bir şey ifade eder miydi? Reddedilmeyi tadan bir başka dostuma vereceğim tesellinin lakırdıdan başka bir şey olmadığını anlatsalar bana, bu beni durdurur m...
Oku »

Karanlığa Kahkaha

Yazan: -
Resim
Yıl 2005. Adem amcam Motorola cep telefonu almıştı o gün. Benim için hayatın başladığı an belki de oydu. Ondan öncesi, başkalarının anlattığı anılar... Beni ilgilendirmeyen hikâyeler. Mesela adını bile hatırlamadığım bir halam, yıllar sonra beni gördüğünde şöyle dedi: “Ya iki yaşındaydın ya da daha küçük... Sağ elini sobada yakmıştın. Biz buz ararken, yoğurt mu sürsek doktora mı götürsek derken, seni odada tek bırakmışız. Döndüğümüzde bu kez sol elini de yakmışsın. Elinde buz, gözünde yaş, iki eline baka baka ağlıyordun.” Ben hiçbirini hatırlamıyorum. Ama bu hikâyeye inanıyorum. Çünkü ben olsam, sağ elim yandığında kendi kendime “Bu, sol elim de yanacak demek değil,” derdim. Hep öyle düşündüm. Hayatım boyunca doğruyu, yanlışın içinden çıkararak bulmaya çalıştım. İçimden gelen sese güvendim. Düşüncelerimi susturmak için yaşadım belki de. Ve eğer gerçekten sol elimi de sobaya uzattıysam… bunu düşünerek yapmışımdır. Adem amcam Güngören’de otururdu. Bizim için ne yakın ne uzak bir yerdi. N...
Oku »

Dünyanın En Tahmin Edilebilir Adamı

Yazan: -
Resim
Bu seninle değil benimle ilgili. Sen sadece bir sebepsin benim için. Beni bilirsin: tipi vasat, boyu kısa, kalıbı zargana. Hani şiddetli bir rüzgarda her an uçabilirim. Dışım içime sirayet etmiş, zavallının tekiyim. Sesimi çıkarıp hakkımı savunamam ama alttan almayı iyi beceririm. Ağzım laf yapmaz, zaten anlatacak pek bir şeyim de yoktur. Belki ‘iyi çocuk’ diye bahsederler arkamdan, kimseye ‘hayır’ diyemediğimden muhtemelen. Besbelliyim, merak edilecek bir şey yok hakkımda. Hep buralardayım, beni arayan eliyle koymuş gibi bulur. Elimden çok iş gelmez, ortalamanın bir tık üstünde veya bir tık altındayım. Ben dünyanın en tahmin edilebilir adamıyım. Kendimi aşağılayıp teselli beklediğimi sanma sakın, iyi özelliklerim de yok değil. Ama sen hep yetersizliğimi hatırlattın bana. Bende eksik ne varsa yüzüme vurdun. Oysa benim şikayetim yoktu, halimden memnundum. Rutinimden şaşmaz, evimden çıkmazdım. İnan bana ben böyle yıkık bir adam değildim. Beni sen bu hale getirdin. Seni görmeden hemen önc...
Oku »