Bi Küçük Memleket Meselesi

Yazan: -

Sabah yedi akşam yedi çalışıyorum. Normal çalışma saatim bu değil ama otelin bazı durumlarından dolayı bir hafta böyle çalışmak zorundayım. Sabah kahvaltılar havada uçuşuyor; good morningler, breakfastlar, tealer, omletler, yardırıyoruz. Ee güzel gacılarda yok değil hani. Uyku açan bunlar, bir baktın mı bırak nerde olduğunu, adını bile unutursun öyle afet gacılar. Hızlıca kahvaltıyı bitirdik, hop kazan dairesinin bilmem nesi değişecek. Bu alet sıcak suyu depoluyor, böyle kazan gibi. Uzun geniş bir şey. Kazan işte amınakoyim ya. 200 kilo ağırlığı, susuz hem de. Adam geldi bunun içindeki suyu boşaltacak ama nereye tabi ki de ananın yüzüne değil, YERE. Yere kim çekçek yapacak tabi ki de anan değil, ben yapıcam BEN. Yeryüzündeki hiçbir insanoğlu değil. Ben, YAŞAR USTA. Adama dedim nerelisin, dedi Giresun. Okey dedim sorun değil çekçek yaparız. Bana sordu nerelisin diye, dedim sana ne be kazancı, sen işine bak suyu boşalt fazla konuşma işini yap adam ol. Baktım gözleri doldu, kazan suyu ve Giresunlunun gözyaşları karıştı. Biraz garip oldum ama ses etmedim, çaktırmadan çekçeğe devam ettim. Kazancı kafasını yere eğdi, burnunu çekiyor. Sessizce yanına gittim, kazancı kazancı dedim, şöyle kafasını kaldırıp bana baktı, gözleri kızarmış burnundan sümükler akıyor, bak koçum dedim, sen kaç yaşındasın dedim. Sesi titriyerek 36 dedi. Aslan parçası dedim, yiğidim, ben 24 yaşındayım. Kazancıyı fazla ürkütmeden kafasını okşadım. El ve ense yapıp lan dedim, hemen işini bitir ve siktir git burdan, bir daha ağladığını görürsem gözyaşlarının eline veririm. İşimizi hallettik, kazancı gitmeye yeltendi. Şşş dedim, durdu, hafif kafasını çevirip yere baktı. Benden bir şeyler duymayı bekliyordu ve o kutsal kelimeler ağzımdan dökülü verdi: babam Tokatlı, annem Ordulu. Kazancı hafif sırıttı ve dedi ki… BİLİYORDUM.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bahsetsem Ne Fayda

Yazan: -
Resim
Bilsem anlatırdım. Hep sonradan oldu haberim. Ben de büyümek istedim, büyüyemedim. Tanık olan değil bizzat yaşayan anlarmış bazı şeyleri, ben nereden bileyim. Ben doğru dürüst yaşamadım ki, anlayamadım. Yaş aldıkça çenem düştü, hiç yaşamadığım şeyler hakkında atıp tuttum. Bu böyledir, şu şöyledir, o işler öyle değil. Kalbim çatlayıp yarılır gibi olmadan nereden bilecektim o sözün aslında neden bahsettiğini? Kulaklarım cayır cayır yanıp da buz tutmadan anlayabilir miydim o sahneyi? Çok da iyi bilirim aslında bu şiirler bu filmler hep yalan dolan, ağlatmak için yapıyorlar milleti. Bunu bile isteye okudum izledim hep, neye yaradı ki? Başıma gelmeden bilemedim, hatta hazırlıklı bile değildim. Çok değil iki saniye önce kahkahalar atan dostum bir anda karşımda hüngür hüngür ağlamaya başlayınca hissedeceğim çaresizliğe karşı uyarsalar beni bir şey ifade eder miydi? Reddedilmeyi tadan bir başka dostuma vereceğim tesellinin lakırdıdan başka bir şey olmadığını anlatsalar bana, bu beni durdurur m...
Oku »

Karanlığa Kahkaha

Yazan: -
Resim
Yıl 2005. Adem amcam Motorola cep telefonu almıştı o gün. Benim için hayatın başladığı an belki de oydu. Ondan öncesi, başkalarının anlattığı anılar... Beni ilgilendirmeyen hikâyeler. Mesela adını bile hatırlamadığım bir halam, yıllar sonra beni gördüğünde şöyle dedi: “Ya iki yaşındaydın ya da daha küçük... Sağ elini sobada yakmıştın. Biz buz ararken, yoğurt mu sürsek doktora mı götürsek derken, seni odada tek bırakmışız. Döndüğümüzde bu kez sol elini de yakmışsın. Elinde buz, gözünde yaş, iki eline baka baka ağlıyordun.” Ben hiçbirini hatırlamıyorum. Ama bu hikâyeye inanıyorum. Çünkü ben olsam, sağ elim yandığında kendi kendime “Bu, sol elim de yanacak demek değil,” derdim. Hep öyle düşündüm. Hayatım boyunca doğruyu, yanlışın içinden çıkararak bulmaya çalıştım. İçimden gelen sese güvendim. Düşüncelerimi susturmak için yaşadım belki de. Ve eğer gerçekten sol elimi de sobaya uzattıysam… bunu düşünerek yapmışımdır. Adem amcam Güngören’de otururdu. Bizim için ne yakın ne uzak bir yerdi. N...
Oku »

Dünyanın En Tahmin Edilebilir Adamı

Yazan: -
Resim
Bu seninle değil benimle ilgili. Sen sadece bir sebepsin benim için. Beni bilirsin: tipi vasat, boyu kısa, kalıbı zargana. Hani şiddetli bir rüzgarda her an uçabilirim. Dışım içime sirayet etmiş, zavallının tekiyim. Sesimi çıkarıp hakkımı savunamam ama alttan almayı iyi beceririm. Ağzım laf yapmaz, zaten anlatacak pek bir şeyim de yoktur. Belki ‘iyi çocuk’ diye bahsederler arkamdan, kimseye ‘hayır’ diyemediğimden muhtemelen. Besbelliyim, merak edilecek bir şey yok hakkımda. Hep buralardayım, beni arayan eliyle koymuş gibi bulur. Elimden çok iş gelmez, ortalamanın bir tık üstünde veya bir tık altındayım. Ben dünyanın en tahmin edilebilir adamıyım. Kendimi aşağılayıp teselli beklediğimi sanma sakın, iyi özelliklerim de yok değil. Ama sen hep yetersizliğimi hatırlattın bana. Bende eksik ne varsa yüzüme vurdun. Oysa benim şikayetim yoktu, halimden memnundum. Rutinimden şaşmaz, evimden çıkmazdım. İnan bana ben böyle yıkık bir adam değildim. Beni sen bu hale getirdin. Seni görmeden hemen önc...
Oku »