Nar Fidanı

Yazan: -

      


     Dedemi çok görmedim. Aklımdaysa silik hatıraları var. Mesela bir keresinde yay yapmak için dal parçası arıyordum.  Esnek ve toprağa diklemesine bir şekilde saplanmış dalı zorla kopardım. Gerçekten de iyi esniyordu. Lakin küçük ellerim ve güçsüz kollarım bu dalı tam bir yay biçimine getiremiyordu. Ok hazırdı. Yayından çıksaydı keşkesi vardı içimde. Olacak iş değil. Bu sözü dedem çok söylerdi. Yay olmamak için direnen dal parçasını dedeme uzattım. Dedem bahçeden tarlaya uzattı bakışlarını. Bir ses yükseldi kulağıma hızlıdan "Nar fidanlarını mı kopardın sen? Olacak iş değil!" Dedem için torun pek de sevilecek yanı olmayan akrabalık bağı olsa gerekti. Ya da mesela yemek yerken ki amaçsız hızını unutmak da mümkün değil. Çorbayı pilava katar hızlıca kaşıklarken "Farklı zamanlarda giriş yapsalar da aynı yerde birleşip ve sonra aynı noktadan çıkışlarını yapmıyorlar mı? Ne diye uğraştırıyorsunuz beni, bir ondan ye bir bundan ye?" diye geveleyip kalkardı masadan. Zamandan yaptığı bu tasarruf ona yatakta kalma süresi olarak ekleniyordu. 

     Dedem bir de çok şükrederdi. Kalıpları kırmıştı sanki. Fakirlik ve hastalıkla boğuşurken böbreklerinden gelen ağrıya kalbinin sıkışmasına, bacaklarının güçsüzlüğüne, yediği yemeğin azlığına bakmaksızın şükürler olsun demekten vazgeçmiyordu. İyi olmak istemiyordu. İyi yemek yeme derdi de yoktu. Kalbi sıkıştığında şükürler olsun kalbim var derdi. O yaşlarda benim için farklı bir bakış açısıydı. Çünkü benim kalbim yoktu. Ve kalpsiz insanlar kötüydü. Ben kötü değildim. Bunun için çabaladım. Bir gün çok koştum kalbim çok hızlı attı. Sesini hissedebiliyordum. Kalbim vardı artık şükürler olsundu.

     Dedemi hatırladıkça ya Allah aşkına Kara Mahzuni yediğin önünde yemediğin arkanda derim. Hakikaten maddeselliğin içinde kaybolmuşum. Maddesel kaygılarımda kaybolduğumu hissettiğimde, sahip olduğum çok daha değerli şeyleri hatırlatırım. Ve bu yol için için şükrederim. Gerçekten her şekilde özetle konuyu buna bağlar ve maddesel arzularımın ne kadar maddesel olduğunu hatırlatırım. Sonra sakinleşirim. Zaten istediğim her şeye sahibim diye. 

     Şimdi kalkıp çorba içebilirim. Pahalı bir restorana gidip sadece bir su da içebilirim. Ya da kalkıp bir makarna yaparım. Olmadı çorbayı pilava katar şükrederim. Şükürler olsun her şeye. Sabah uyanıyorum. Nefesim var sesim var. Kalbim de var. Yaşıyorum. Şükürler olsun. 



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bahsetsem Ne Fayda

Yazan: -
Resim
Bilsem anlatırdım. Hep sonradan oldu haberim. Ben de büyümek istedim, büyüyemedim. Tanık olan değil bizzat yaşayan anlarmış bazı şeyleri, ben nereden bileyim. Ben doğru dürüst yaşamadım ki, anlayamadım. Yaş aldıkça çenem düştü, hiç yaşamadığım şeyler hakkında atıp tuttum. Bu böyledir, şu şöyledir, o işler öyle değil. Kalbim çatlayıp yarılır gibi olmadan nereden bilecektim o sözün aslında neden bahsettiğini? Kulaklarım cayır cayır yanıp da buz tutmadan anlayabilir miydim o sahneyi? Çok da iyi bilirim aslında bu şiirler bu filmler hep yalan dolan, ağlatmak için yapıyorlar milleti. Bunu bile isteye okudum izledim hep, neye yaradı ki? Başıma gelmeden bilemedim, hatta hazırlıklı bile değildim. Çok değil iki saniye önce kahkahalar atan dostum bir anda karşımda hüngür hüngür ağlamaya başlayınca hissedeceğim çaresizliğe karşı uyarsalar beni bir şey ifade eder miydi? Reddedilmeyi tadan bir başka dostuma vereceğim tesellinin lakırdıdan başka bir şey olmadığını anlatsalar bana, bu beni durdurur m...
Oku »

Karanlığa Kahkaha

Yazan: -
Resim
Yıl 2005. Adem amcam Motorola cep telefonu almıştı o gün. Benim için hayatın başladığı an belki de oydu. Ondan öncesi, başkalarının anlattığı anılar... Beni ilgilendirmeyen hikâyeler. Mesela adını bile hatırlamadığım bir halam, yıllar sonra beni gördüğünde şöyle dedi: “Ya iki yaşındaydın ya da daha küçük... Sağ elini sobada yakmıştın. Biz buz ararken, yoğurt mu sürsek doktora mı götürsek derken, seni odada tek bırakmışız. Döndüğümüzde bu kez sol elini de yakmışsın. Elinde buz, gözünde yaş, iki eline baka baka ağlıyordun.” Ben hiçbirini hatırlamıyorum. Ama bu hikâyeye inanıyorum. Çünkü ben olsam, sağ elim yandığında kendi kendime “Bu, sol elim de yanacak demek değil,” derdim. Hep öyle düşündüm. Hayatım boyunca doğruyu, yanlışın içinden çıkararak bulmaya çalıştım. İçimden gelen sese güvendim. Düşüncelerimi susturmak için yaşadım belki de. Ve eğer gerçekten sol elimi de sobaya uzattıysam… bunu düşünerek yapmışımdır. Adem amcam Güngören’de otururdu. Bizim için ne yakın ne uzak bir yerdi. N...
Oku »

Dünyanın En Tahmin Edilebilir Adamı

Yazan: -
Resim
Bu seninle değil benimle ilgili. Sen sadece bir sebepsin benim için. Beni bilirsin: tipi vasat, boyu kısa, kalıbı zargana. Hani şiddetli bir rüzgarda her an uçabilirim. Dışım içime sirayet etmiş, zavallının tekiyim. Sesimi çıkarıp hakkımı savunamam ama alttan almayı iyi beceririm. Ağzım laf yapmaz, zaten anlatacak pek bir şeyim de yoktur. Belki ‘iyi çocuk’ diye bahsederler arkamdan, kimseye ‘hayır’ diyemediğimden muhtemelen. Besbelliyim, merak edilecek bir şey yok hakkımda. Hep buralardayım, beni arayan eliyle koymuş gibi bulur. Elimden çok iş gelmez, ortalamanın bir tık üstünde veya bir tık altındayım. Ben dünyanın en tahmin edilebilir adamıyım. Kendimi aşağılayıp teselli beklediğimi sanma sakın, iyi özelliklerim de yok değil. Ama sen hep yetersizliğimi hatırlattın bana. Bende eksik ne varsa yüzüme vurdun. Oysa benim şikayetim yoktu, halimden memnundum. Rutinimden şaşmaz, evimden çıkmazdım. İnan bana ben böyle yıkık bir adam değildim. Beni sen bu hale getirdin. Seni görmeden hemen önc...
Oku »