Ben Hiç Böyle Hayal Etmemiştim

اقرء

Uzun zamandır yazamıyorum, çünkü uzun zamandır okuyamıyorum. Aslında mevzu sadece okuyamamak veya yazamamak değil, ben uzun zamandır ne yaptığımı bilmiyorum.

Korkuyorum. Nereye kadar böyle gidecek, bilmiyorum. Korkmaktan, bilmemekten yoruldum. Kendime çok kızıyorum. Kızmaktan da yoruldum.

Bıktım. Sürekli insanların alay konusu olmaktan bıktım. Ama bu kozu ellerine ben veriyorum. Ben olmasam alay etmezlerdi. Ama hak ediyorum.

Sıkıldım. Sürekli bir şeyler yapma arzuma karşılık verememekten sıkıldım. Ama bu arzuyu kendimde ben oluşturmadım, insanlar oluşturdu. Çünkü herkesin bir beklentisi var, benim de var.

Ağladım, çok ağladım. Her şeyin farkında olup hiçbir şey yapamadığım için ağladım. Ama bu da yalan, ben ağlayamıyorum ki. Ağlamak bile nasip olmuyor.

Çok kızdım. Allah'a ﷻ layık bir kul olamadığım için, Rasûl-i Ekrem Efendimiz'e ﷺ layık bir ümmet olamadığım için çok kızdım. Ama en çok da nasıl yapacağımı bildiğim halde yapmadığım için kızdım.

Özendim. İnsanlar için, kendisi için hayırlı işler yapan ve hayatını buna adayanlara çok özendim. Ben de yapmıştım zamanında bunu ama yanlış yapmıştım. Çünkü küçüktüm, bilmiyorum. Şimdi büyüdüm, biliyorum. Ama yapmıyorum.

İçim kan ağlıyor. Ne göründüğüm gibi olduğum, ne de olduğum gibi göründüğüm için. Asr-ı Saadet'te yaşasaydım belki de bana münafık derlerdi. Bilmiyorum, her zaman ki gibi.

Özledim. Deli gibi özledim. Kendimi özledim, benden gidenleri özledim, bana gelenleri özledim. Annemi özledim, babamı özledim, kız kardeşimi özledim, erkek kardeşimi özledim. Ama özlemek yetmiyor. Ben özlememeyi özledim. 

Yazdıklarım bile çok saçma. Baksana diğerlerine, ne güzel yazmışlar. Keşke ben de yazabilsem. Ben kendimi hiç böyle hayal etmemiştim.

Ben gençliğimde, muazzam fikirler ileri süren bir insan olmayı değil de, bazı şeyleri anlayabilen bir insan olmayı iyi bir şey sayardım.