Yavuz Selim 2: Gelen Otobüs

Yazan: -

Apartman kapısından çıktığım andan itibaren yukardaki durağa mesafem 7 dakika. Mesafeleri, aldığı zaman ile ifade etmeye başlayarak bilime göz kırpmaya başladığım dönemlerim gelmişti. Otobüslerin gelip gelebileceği sırayı da tahmin etmeye başlamıştım. Mesela hangi otobüsü bekliyorsam onun dışındaki bütün otobüsler geliyordu. Mörfi yasası 1 numaralı kural. Tekrarlandıkça kanıtlanan en önemli deneyim. Neyi bekliyorsan o en geç gelecek. Hayatım bu yasayı kanıtlamak için kurulmuştu sanki. Birileri üzerimde deney yapıyordu, kesin.

İstanbul’un en güzel yerinde oturuyordum. Çünkü ben ordayım. Oturduğum yeri en güzel yer olarak kabul etmezsem bu sefer orayı güzelleştirmek için uğraşacaktım. Kendimi yormaktansa bu önkabul ile başlardım bütün yolculuklarıma. İstanbul’da istediğim her yere en fazla 1 saatte ulaşabiliyordum. Bu önemli bir avantajdı benim için. Ama niyeyse şu anda bile -orada oturmazken yani- gideceğim yerleri orayı merkeze alarak hesaplıyorum. Bir şekilde yolum oraya düşüyor. Düşürmeye çalıştığımı da söyleyebilirim.

Feza Sinema’sı vardı bir zamanlar Karagümrük’te. Hayatımdaki ilk sinema salonu. Birçok filmi orada izledim. Mesela ilk izlediğim film; Sürgün Öğretmen. Aslan Kral ve 90’ların nice filmleri. Sinemaya karşı ciddi bir zaafım var. Beni mutlu eden bir şey var. Mesela Feza Sinema’sında –sanırım yerin altına doğru olmasından kaynaklı olarak- bir rutubet kokusu olurdu. Çok mutlu ederdi o koku beni. Hâlâ daha öyledir mesela. Sinemadan çıktığımdaki bir halimi hatırlıyorum. Sinema salonunun karanlığından dışarı çıkıp Karagümrük Stadı’nın önünde yürüyen kalabalığa karışınca kendimi değişik duygular içerisinde hissederdim. Sanırım bir seferinde Görevimiz Tehlike’yi izlemiştim.
Dışarı bir çıktım, ikindi vakitleri olmalı ki günlük güneşlikti ortalık. Hiç unutmam. Dışarıdaki insanları durdurup, “Az önce çok güzel bir deneyim yaşadım, bunu siz de tatmalısınız” demek istedim. Başım dönmüştü, evet. İki gerçeklik arasında hızlıca gidip gelmek baş döndürüyordu. Mesafeler belki de bu yüzden önemliydi. Gerçeklikler arasındaki mesafe uzadıkça adaptasyon sürecimiz kolaylaşıyordu. Belki de bu yüzden Mörfi yasası diye bi şey vardı. Baş dönmemizi engellemek için. Gerçeklikler arasında bu kadar hızlı geçişler yapmamamız için. Peki benim gerçekliğim ne kadar uzakta?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bahsetsem Ne Fayda

Yazan: -
Resim
Bilsem anlatırdım. Hep sonradan oldu haberim. Ben de büyümek istedim, büyüyemedim. Tanık olan değil bizzat yaşayan anlarmış bazı şeyleri, ben nereden bileyim. Ben doğru dürüst yaşamadım ki, anlayamadım. Yaş aldıkça çenem düştü, hiç yaşamadığım şeyler hakkında atıp tuttum. Bu böyledir, şu şöyledir, o işler öyle değil. Kalbim çatlayıp yarılır gibi olmadan nereden bilecektim o sözün aslında neden bahsettiğini? Kulaklarım cayır cayır yanıp da buz tutmadan anlayabilir miydim o sahneyi? Çok da iyi bilirim aslında bu şiirler bu filmler hep yalan dolan, ağlatmak için yapıyorlar milleti. Bunu bile isteye okudum izledim hep, neye yaradı ki? Başıma gelmeden bilemedim, hatta hazırlıklı bile değildim. Çok değil iki saniye önce kahkahalar atan dostum bir anda karşımda hüngür hüngür ağlamaya başlayınca hissedeceğim çaresizliğe karşı uyarsalar beni bir şey ifade eder miydi? Reddedilmeyi tadan bir başka dostuma vereceğim tesellinin lakırdıdan başka bir şey olmadığını anlatsalar bana, bu beni durdurur m...
Oku »

Karanlığa Kahkaha

Yazan: -
Resim
Yıl 2005. Adem amcam Motorola cep telefonu almıştı o gün. Benim için hayatın başladığı an belki de oydu. Ondan öncesi, başkalarının anlattığı anılar... Beni ilgilendirmeyen hikâyeler. Mesela adını bile hatırlamadığım bir halam, yıllar sonra beni gördüğünde şöyle dedi: “Ya iki yaşındaydın ya da daha küçük... Sağ elini sobada yakmıştın. Biz buz ararken, yoğurt mu sürsek doktora mı götürsek derken, seni odada tek bırakmışız. Döndüğümüzde bu kez sol elini de yakmışsın. Elinde buz, gözünde yaş, iki eline baka baka ağlıyordun.” Ben hiçbirini hatırlamıyorum. Ama bu hikâyeye inanıyorum. Çünkü ben olsam, sağ elim yandığında kendi kendime “Bu, sol elim de yanacak demek değil,” derdim. Hep öyle düşündüm. Hayatım boyunca doğruyu, yanlışın içinden çıkararak bulmaya çalıştım. İçimden gelen sese güvendim. Düşüncelerimi susturmak için yaşadım belki de. Ve eğer gerçekten sol elimi de sobaya uzattıysam… bunu düşünerek yapmışımdır. Adem amcam Güngören’de otururdu. Bizim için ne yakın ne uzak bir yerdi. N...
Oku »

Dünyanın En Tahmin Edilebilir Adamı

Yazan: -
Resim
Bu seninle değil benimle ilgili. Sen sadece bir sebepsin benim için. Beni bilirsin: tipi vasat, boyu kısa, kalıbı zargana. Hani şiddetli bir rüzgarda her an uçabilirim. Dışım içime sirayet etmiş, zavallının tekiyim. Sesimi çıkarıp hakkımı savunamam ama alttan almayı iyi beceririm. Ağzım laf yapmaz, zaten anlatacak pek bir şeyim de yoktur. Belki ‘iyi çocuk’ diye bahsederler arkamdan, kimseye ‘hayır’ diyemediğimden muhtemelen. Besbelliyim, merak edilecek bir şey yok hakkımda. Hep buralardayım, beni arayan eliyle koymuş gibi bulur. Elimden çok iş gelmez, ortalamanın bir tık üstünde veya bir tık altındayım. Ben dünyanın en tahmin edilebilir adamıyım. Kendimi aşağılayıp teselli beklediğimi sanma sakın, iyi özelliklerim de yok değil. Ama sen hep yetersizliğimi hatırlattın bana. Bende eksik ne varsa yüzüme vurdun. Oysa benim şikayetim yoktu, halimden memnundum. Rutinimden şaşmaz, evimden çıkmazdım. İnan bana ben böyle yıkık bir adam değildim. Beni sen bu hale getirdin. Seni görmeden hemen önc...
Oku »