Mr. Holland’s Opus ve Bitmeyen Senfoni

Herhangi bir film üzerine bir yazı yazmayı düşünmedim hiçbir zaman. Yahut herhangi bir meseleyi içerisinde insana dair bir duygu/düşünce olmadan yazmayı dilemedim. Binlerce yıldır anlatılan hikâyelerde de anlatılmak istenen şeyin insanın kendini değiştirebilir olduğunu düşünüyorum. Aşk mı, zannetmiyorum ki herhangi bir meselenin temeli olsun. Aşk eğer bir insanı daha iyi daha olgun bir insan kılmıyorsa zararlıdır. Bilgi mi, hayır. Bilgi insanı daha farkında, daha şuurlu bir hale getirmiyorsa zararlıdır. Bu yüzden bu yazıyı da filmin kendisini anlatmak yerine filmden ne anladığıma odaklı bir şekilde yazmak istedim.

Film esasında tam bir eğitimci filmi. Sanıyorum ki bütün öğretmenler bu filmi izlemiştir ya da yakın zamanda izleyecektir.

Tabii Sagopa Kajmer’in 56 Denklemli İntro’sunun girişindeki diyaloğun yer aldığı bir film olması itibariyle daha önce izlemem gerekiyordu diye düşündüm. Müziğe tutkulu olan bir adamın söylediği sözlerin müziğe tutkun olduğum zamanlarda dikkatimi çekmemiş olması da oldukça ilginç.

Mr. Holland müzik öğretmeni. Öğretmenliği de beste yapabilmek için kendisine vakit ayırabilecek bir mesaisi olduğunu düşündüğü için tercih ediyor. Fakat işler beklediği gibi olmuyor tabii. Hep yapmak istediği bir bestesi var. Hayatı boyunca peşini bırakmıyor. Özellikle bu kısmıyla çok ilgilendim filmin. Neyi başarıp neyi başaramadığımızı bize konulan hedefler doğrultusunda değerlendiriyoruz. O hedef zannettiğimiz şeyi gerçekleştiremediğimizde de tümden başarısız sayıyoruz kendimizi. Hâlbuki başarı zamana yayılmış olan şeydir. Uzun süreli devam edegelen şey. Belki her akşam belli bir saatte hep aynı şeyi yapmak. Bilemiyorum. Ama bildiğim bir şey varsa o da asıl zor olanın her gün aynı şeyi yapmak olduğu.

Mr. Holland, senfonisini bitirememiş olabilir. Ama filmin sonunda senfoni tanımını yeniden gözden geçiriyor ve başarılı olduğunu görüyor. Sanırım mesele de burada yatıyor. Hayatımızdaki tanımları yeniden gözden geçirmek.